De mens is door God als voelend wezen geschapen. In onze maatschappij wordt er meer en meer een beroep gedaan op ons verstand. We raken als mens steeds meer vervreemd van ons gevoel. De balans is weg. Veel mensen lopen mede daardoor vast in hun werk, relatie of in hun werkzaamheden in de kerk. We zijn zo druk en er “moet” zoveel gedaan worden. Maar past dat wel bij onze fysieke en mentale belastbaarheid? Hoe gaan we om met de signalen van ons lichaam dat er ook een grens is? Hoe vind je die balans tussen rust en activiteit, tussen jezelf en de ander. Dat kan een ingewikkelde zoektocht zijn. Vaak weet je het wel, maar lukt het je niet om dit in praktijk te brengen. Het gaat vaak om diepe patronen die ingesleten zijn. Onze ervaring is dat juist haptotherapie hier kan helpen.
Onder christenen lopen veel mensen vast die geleerd hebben dienstbaar te zijn en hierbij niet geleerd hebben dat zij zelf net zo belangrijk zijn als degene die hulp nodig heeft. Verantwoordelijkheid voor de ander zit er diep in, maar verantwoordelijkheid voor zichzelf wordt nogal eens vergeten. Jezus zegt niet voor niets: “heb je naaste lief als jezelf”. Bij jezelf stilstaan, voelen hoe het met je gesteld is en hier ook naar luisteren, is waar de haptotherapeut je inzicht in kan geven. Je mag grenzen hebben, jouw inzet mag grenzen hebben. Ook Jezus had grenzen en nam rust door zich terug te trekken. Het is dus niet egoïstisch om jezelf en je gevoelens serieus te nemen.
Er zijn ook christenen die bang zijn om naar hun hart / gevoel te luisteren. Met hun verstand gaan ze op zoek naar Gods wil, maar ze blijven onzeker en komen er niet uit. Maar God spreekt ook via het hart (Hebr. 8:10; 10:16). De haptotherapeut kan de cliënt ondersteunen zijn weg te vinden en de balans tussen denken, voelen en handelen te herstellen, zonder dat de therapeut zijn eigen denkbeelden of keuzes oplegt aan de cliënt.